Autor: Kamila Mitek
Kategoria/cykl: Literatura obyczajowa, romans
Stron: 336
Wydawca: Wydawnictwo Dragon
Rok wydania: 2022
Ocena:
Kategoria/cykl: Literatura obyczajowa, romans
Stron: 336
Wydawca: Wydawnictwo Dragon
Rok wydania: 2022
Ocena:
Twórczość Kamili Mitek poznałam przy jej książce „Na śniadanie tort szpinakowy”, która bardzo mi się spodobała, więc gdy tylko nadarzyła się okazja przeczytania jej kolejnej książki, nie wahałam się ani na moment.
Dorota jest strażacką, która po prostu kocha swoją pracę. Ma wspaniałych kumpli w pracy i wszystko byłoby dobrze, gdyby nie jej dowódca Rysiek, który na każdym kroku ją dyskryminuje. Ona również nie ma łatwego charakteru, bo dosyć często wybucha, co prowadzi do ciągłych kłótni. Zostają zatem odgórnie oddelegowani na trzytygodniowy obóz dla trudnej młodzieży jako opiekunowie. W tym czasie dowiadują się o sobie nowych rzeczy. Czy w końcu uda im się dogadać? Jak potoczą się ich losy?
Ciekawa kreacja bohaterów. Pomimo, że ani Dora, ani Rysiek nie byli ideałami, polubiłam ich niezmiernie i nawet ich wady mi tak bardzo nie przeszkadzały. Rysiek bowiem, zbyt ostro traktował na początku Dorotę, wykluczając ją z ważnych zadań w pracy. Dora natomiast zbyt często wybuchała niczym pożar, którego nie sposób było ugasić. Ale pomimo tego, to dwie osoby o wielkiej życzliwości i dużych pokładach empatii. Dlatego nie sposób ich nie polubić. Moje serce zdobył również Poeta, niezwykły mężczyzna o gołębim sercu.
Historia napisana przez autorkę pozwala nam również spojrzeć z bliższa na pracę strażaków do których nie zaliczają się tylko i wyłącznie mężczyźni, ale także i kobiety. To niebezpieczny zawód, w którym liczy się każda sekunda i w którym nie ma miejsca na zachwiania. Odwaga, wytrzymałość i determinacja to cechy, które powinny określać każdego strażaka.
Całość napisana lekkim i przyjemnym językiem. Tak naprawdę jak się zacznie czytać, to w ekspresowym tempie dochodzi się do końca powieści, żałując, że to już koniec. Zżyłam się z bohaterami tej powieści, dlatego mocno im kibicowałam. Postacie drugoplanowe również świetnie wykreowane.
Czasem w życiu nie warto walczyć z samym sobą, tylko warto dać się porwać nurtowi życia. Żyć tu i teraz nie patrząc na przeszłość.
Pomóż mi kochać to idealna lektura na leniwy dzień. Niezwykli bohaterowie z krwi i kości, praca wymagająca szczególnej uwagi i skupienia, a także miłość pojawiająca się w najmniej spodziewanym momencie. Gorąco polecam.
Dorota jest strażacką, która po prostu kocha swoją pracę. Ma wspaniałych kumpli w pracy i wszystko byłoby dobrze, gdyby nie jej dowódca Rysiek, który na każdym kroku ją dyskryminuje. Ona również nie ma łatwego charakteru, bo dosyć często wybucha, co prowadzi do ciągłych kłótni. Zostają zatem odgórnie oddelegowani na trzytygodniowy obóz dla trudnej młodzieży jako opiekunowie. W tym czasie dowiadują się o sobie nowych rzeczy. Czy w końcu uda im się dogadać? Jak potoczą się ich losy?
- Odwaga to nie brak lęku, tylko jego przełamywanie. Będzie dobrze, Dora. Czasem trzeba postawić wszystko na jedną kartę, zaryzykować.Już kiedy tylko wzięłam książkę do ręki i zaczęłam czytać wiedziałam, że będę stracona. Lektura wciągnęła mnie bowiem na tyle mocno, że wprost nie mogłam się od niej oderwać ani na moment. Historia Doroty i Ryśka pochłonęła mnie całkowicie. To dwoje ludzi, którzy na każdym kroku sobie docinali, zwłaszcza Rysiek Dorocie. Ona czuła się przez to skrzywdzona, ale nie zamierzała odpuszczać i coś z tym zrobić. Los pokrzyżował jednak jej plany i niespodziewanie wspólne przebywanie na obozie okazało się dla nich oczyszczające. Obóz, a przede wszystkim trudna młodzież uświadomiła im wiele aspektów życia i pozwoliła wyciągnąć z niej własne wnioski. Oboje wrócili odmienieni, inaczej spoglądając na świat.
Ciekawa kreacja bohaterów. Pomimo, że ani Dora, ani Rysiek nie byli ideałami, polubiłam ich niezmiernie i nawet ich wady mi tak bardzo nie przeszkadzały. Rysiek bowiem, zbyt ostro traktował na początku Dorotę, wykluczając ją z ważnych zadań w pracy. Dora natomiast zbyt często wybuchała niczym pożar, którego nie sposób było ugasić. Ale pomimo tego, to dwie osoby o wielkiej życzliwości i dużych pokładach empatii. Dlatego nie sposób ich nie polubić. Moje serce zdobył również Poeta, niezwykły mężczyzna o gołębim sercu.
Historia napisana przez autorkę pozwala nam również spojrzeć z bliższa na pracę strażaków do których nie zaliczają się tylko i wyłącznie mężczyźni, ale także i kobiety. To niebezpieczny zawód, w którym liczy się każda sekunda i w którym nie ma miejsca na zachwiania. Odwaga, wytrzymałość i determinacja to cechy, które powinny określać każdego strażaka.
- Wiesz, co? – odezwał się spokojnie, prawie smutno. – Na co dzień ratujesz ludzi i gasisz pożary, ale największy pożar płonie w twojej głowie. I tego jednego nie potrafisz ugasić.Człowiek w każdym życiu ma prawo jednak do własnych słabości i chwil zauroczenia drugą osobą. Będziemy świadkami zabawnych sytuacji z tym związanych podczas których uśmiech nie będzie schodził nam z twarzy. Ale dzięki obozowi dla trudnej młodzieży zobaczymy wiele ciekawych wydarzeń i sporo sami się z nich nauczymy. Kamila Mitek nie boi poruszać się również trudnych tematów związanych z problemami młodzieży. Warsztaty z Anią podczas obozu szczególnie przypadły mi do gustu, bo właśnie z ich czerpałam wiele życiowych dewiz.
Całość napisana lekkim i przyjemnym językiem. Tak naprawdę jak się zacznie czytać, to w ekspresowym tempie dochodzi się do końca powieści, żałując, że to już koniec. Zżyłam się z bohaterami tej powieści, dlatego mocno im kibicowałam. Postacie drugoplanowe również świetnie wykreowane.
Czasem w życiu nie warto walczyć z samym sobą, tylko warto dać się porwać nurtowi życia. Żyć tu i teraz nie patrząc na przeszłość.
Pomóż mi kochać to idealna lektura na leniwy dzień. Niezwykli bohaterowie z krwi i kości, praca wymagająca szczególnej uwagi i skupienia, a także miłość pojawiająca się w najmniej spodziewanym momencie. Gorąco polecam.
Wywiad:
Zapraszam na wywiad z Elżbietą Ceglarek - mieszkanką Bełchatowa
Urodziłaś się w Zgorzelcu, ale od wielu lat mieszkasz w Bełchatowie. Zdradź nam jak się tutaj znalazłaś?
Sięgając do początków mojego życiorysu nie sposób nie wspomnieć, że pierwsze siedem lat życia mieszkałam w Zgorzelcu, następne siedem w Kozienicach, a do Bełchatowa przeprowadziłam się z rodzinką w grudniu 1978r. Rodzice dostali tu pracę, a ja jako prawie czternastolatka wylądowałam w Szkole Podstawowej Nr 4 w Bełchatowie. Tu rozpoczął się mój nowy etap życia z małą przerwą na Wieluń. W Bełchatowie mieszkam do dziś. Jest to szmat czasu, ponad 40 lat. Przebywam w tym zakątku Ziemi na tyle długo, że czuję się na dobre bełchatowianką. Tu pracuję, tworzę swoje książki, tu mi się wiele rzeczy udało i nieudało. Jednak tu jest mój świat.
Czy Bełchatów to takie Twoje miejsce na Ziemi?
Tak, mogę tak powiedzieć, że to moje miejsce na Ziemi i nie zamierzam go zmieniać.
Z wykształcenia jesteś nauczycielką ale obecnie zajmujesz stanowisko dyrektora jednego z bełchatowskich przedszkoli. Jak do tego doszło? Czy praca z dziećmi sprawia Ci wiele radości?
Z wykształcenia jestem nauczycielką. Po dwudziestu pięciu latach pracy w zawodzie zaproponowano mi stanowisko dyrektora przedszkola, co przyjęłam z radością. Praca z dziećmi zawsze sprawiała mi dużo radości. Kochałam i kocham to co robię i nie wyobrażam sobie innej pracy.
W chwili obecnej masz na swoim koncie pięć książek, premiera szóstej już w sierpniu. Kiedy i w jakich okolicznościach powstała ta pierwsza?
Pisałam do szuflady. Trwało to cztery lata. Nigdy nie miałam zamiaru wydawać swojej pierwszej powieści. Nakłoniła mnie do tego moja córka. Uległam jej i napisałam do Wydawnictwa PWN w Warszawie. Ku mojemu zdziwieniu przyjęli mi moją książkę pt.„Drugie życie Leny” i została wydana w 2016r. Potem pisałam już znacznie szybciej. W 2017r. powstała książka ”Moja asteroida”, w 2018r. „Facet z pocztówki”. W 2020r. zmieniłam wydawnictwo PWN, na Wydawnictwo Literackie Białe Pióro w Warszawie, gdzie rozpoczęłam świetną współpracę z szefową Agnieszką Kazała i gdzie wydano moją dylogię „Dom z kryształu” i „Biznesową Miłość”.
Czy o pisaniu marzyłaś od zawsze?
Przyznam się, że marzyłam, ale nigdy nie wierzyłam, że takie marzenie może się spełnić, że po napisaniu książki będą ją mogli czytać ludzie, będzie ją można kupić w księgarni, wypożyczyć w bibliotece.
Jakie to uczucie móc trzymać w rękach swoją własną książkę?
Swoją pierwszą powieść odbierałam osobiście w wydawnictwie PWN w Warszawie z rąk szefowej Pani Agnieszki Sokołowskiej. Popłakałam się, chociaż wszyscy wiedzą, że nie jestem skora do płaczu. To było tak jakby trzymać w rękach swoje drugie dziecko. To cudowne uczucie pełne emocji i pozytywnej energii, która pcha do dalszego działania. Wtedy już wiedziałam, że będę rozwijała swoją pasję.
Twoje książki są niezwykle życiowe. Skąd czerpiesz na nie pomysły?
Moje historie zawarte w powieściach nigdy się nie wydarzyły, powstały z wyobraźni, chociaż nie wykluczam, że mogły mieć miejsce w realnym świecie i pewnie gdzieś mają. Treść książek jest całkowicie wymyślona przeze mnie, bohaterowie również.
Premiera najnowszej książki "Puder i stal" już w sierpniu. Uchylisz nam rąbka tajemnicy o czym ona będzie?
Powiem szczerze, że nigdy nie mówię przed wydaniem o treści nowej powieści. Mam nadzieję, że mi wybaczycie, gdy i tym razem będzie to tajemnica. Mogę tylko powiedzieć, że akcja będzie się toczyć w różnych miejscach i dotyczyć nieco niezwykłej bohaterki.
Jak godzisz życie osobiste z zawodowym?
Nie miałam nigdy z tym trudności. Potrafię oddzielić życie zawodowe od tego drugiego. Myślę, że jestem dość zorganizowaną osobą, nie narzekam, nie rozkminiam tylko idę do przodu.
Co lubi robić i jakie ma pasje Elżbieta Ceglarek?
Dużo czytam, zbieram książki, uwielbiam twórczość Wojciecha Kilara, Anny German, Zbigniewa Wodeckiego, lubię Sylwię Grzeszczak, Michała Szpaka i wielu innych starszych i młodych artystów, lubię kabarety na czele z Joanną Kołaczkowską, dobrą kawę, kocham kwiaty, czasem coś tam brzdąknę na pianinie. Od jakiegoś czasu zaczęłam chodzić na kijki.
Dziękuję pięknie za rozmowę Pani Grażynce Wróbel, która zaprosiła mnie tutaj, która świetnie promuje moje i nie tylko moje książki, i z którą współpracuję na co dzień na facebooku. Pozdrawiam wszystkich - Elżbieta Ceglarek.
Informacje: Zapraszam na wywiad z Elżbietą Ceglarek - mieszkanką Bełchatowa
Urodziłaś się w Zgorzelcu, ale od wielu lat mieszkasz w Bełchatowie. Zdradź nam jak się tutaj znalazłaś?
Sięgając do początków mojego życiorysu nie sposób nie wspomnieć, że pierwsze siedem lat życia mieszkałam w Zgorzelcu, następne siedem w Kozienicach, a do Bełchatowa przeprowadziłam się z rodzinką w grudniu 1978r. Rodzice dostali tu pracę, a ja jako prawie czternastolatka wylądowałam w Szkole Podstawowej Nr 4 w Bełchatowie. Tu rozpoczął się mój nowy etap życia z małą przerwą na Wieluń. W Bełchatowie mieszkam do dziś. Jest to szmat czasu, ponad 40 lat. Przebywam w tym zakątku Ziemi na tyle długo, że czuję się na dobre bełchatowianką. Tu pracuję, tworzę swoje książki, tu mi się wiele rzeczy udało i nieudało. Jednak tu jest mój świat.
Czy Bełchatów to takie Twoje miejsce na Ziemi?
Tak, mogę tak powiedzieć, że to moje miejsce na Ziemi i nie zamierzam go zmieniać.
Z wykształcenia jesteś nauczycielką ale obecnie zajmujesz stanowisko dyrektora jednego z bełchatowskich przedszkoli. Jak do tego doszło? Czy praca z dziećmi sprawia Ci wiele radości?
Z wykształcenia jestem nauczycielką. Po dwudziestu pięciu latach pracy w zawodzie zaproponowano mi stanowisko dyrektora przedszkola, co przyjęłam z radością. Praca z dziećmi zawsze sprawiała mi dużo radości. Kochałam i kocham to co robię i nie wyobrażam sobie innej pracy.
W chwili obecnej masz na swoim koncie pięć książek, premiera szóstej już w sierpniu. Kiedy i w jakich okolicznościach powstała ta pierwsza?
Pisałam do szuflady. Trwało to cztery lata. Nigdy nie miałam zamiaru wydawać swojej pierwszej powieści. Nakłoniła mnie do tego moja córka. Uległam jej i napisałam do Wydawnictwa PWN w Warszawie. Ku mojemu zdziwieniu przyjęli mi moją książkę pt.„Drugie życie Leny” i została wydana w 2016r. Potem pisałam już znacznie szybciej. W 2017r. powstała książka ”Moja asteroida”, w 2018r. „Facet z pocztówki”. W 2020r. zmieniłam wydawnictwo PWN, na Wydawnictwo Literackie Białe Pióro w Warszawie, gdzie rozpoczęłam świetną współpracę z szefową Agnieszką Kazała i gdzie wydano moją dylogię „Dom z kryształu” i „Biznesową Miłość”.
Czy o pisaniu marzyłaś od zawsze?
Przyznam się, że marzyłam, ale nigdy nie wierzyłam, że takie marzenie może się spełnić, że po napisaniu książki będą ją mogli czytać ludzie, będzie ją można kupić w księgarni, wypożyczyć w bibliotece.
Jakie to uczucie móc trzymać w rękach swoją własną książkę?
Swoją pierwszą powieść odbierałam osobiście w wydawnictwie PWN w Warszawie z rąk szefowej Pani Agnieszki Sokołowskiej. Popłakałam się, chociaż wszyscy wiedzą, że nie jestem skora do płaczu. To było tak jakby trzymać w rękach swoje drugie dziecko. To cudowne uczucie pełne emocji i pozytywnej energii, która pcha do dalszego działania. Wtedy już wiedziałam, że będę rozwijała swoją pasję.
Twoje książki są niezwykle życiowe. Skąd czerpiesz na nie pomysły?
Moje historie zawarte w powieściach nigdy się nie wydarzyły, powstały z wyobraźni, chociaż nie wykluczam, że mogły mieć miejsce w realnym świecie i pewnie gdzieś mają. Treść książek jest całkowicie wymyślona przeze mnie, bohaterowie również.
Premiera najnowszej książki "Puder i stal" już w sierpniu. Uchylisz nam rąbka tajemnicy o czym ona będzie?
Powiem szczerze, że nigdy nie mówię przed wydaniem o treści nowej powieści. Mam nadzieję, że mi wybaczycie, gdy i tym razem będzie to tajemnica. Mogę tylko powiedzieć, że akcja będzie się toczyć w różnych miejscach i dotyczyć nieco niezwykłej bohaterki.
Jak godzisz życie osobiste z zawodowym?
Nie miałam nigdy z tym trudności. Potrafię oddzielić życie zawodowe od tego drugiego. Myślę, że jestem dość zorganizowaną osobą, nie narzekam, nie rozkminiam tylko idę do przodu.
Co lubi robić i jakie ma pasje Elżbieta Ceglarek?
Dużo czytam, zbieram książki, uwielbiam twórczość Wojciecha Kilara, Anny German, Zbigniewa Wodeckiego, lubię Sylwię Grzeszczak, Michała Szpaka i wielu innych starszych i młodych artystów, lubię kabarety na czele z Joanną Kołaczkowską, dobrą kawę, kocham kwiaty, czasem coś tam brzdąknę na pianinie. Od jakiegoś czasu zaczęłam chodzić na kijki.
Dziękuję pięknie za rozmowę Pani Grażynce Wróbel, która zaprosiła mnie tutaj, która świetnie promuje moje i nie tylko moje książki, i z którą współpracuję na co dzień na facebooku. Pozdrawiam wszystkich - Elżbieta Ceglarek.
Wybrane książki Autorki:
Dom z kryształu
Biznesowa Miłość
Facet z pocztówki
Moja asteroida
Drugie życie Leny
